-
1 πτύω
πτύω, fut. πτύσω, perf. pass. ἔπτυσμαι, spucken, ausspeien; αἷμα, Il. 23, 697 u. A.; ohne Casus, Her. 1, 99; Xen. Cyr. 8, 1, 24 u. A.; – übh. ausspeien, auswerfen, vom Meere, Phil. 12 (IX, 290); ἔπτυσάς με τηλόσ' ἀπὸ ψιλᾶς ἠϊόνος, Leon. Tar. 96 (VII, 283). – Uebertr., verabscheuen, πτύσας ὡςεί τε δυςμενῆ, Soph. Ant. 649; προςώπῳ, 1232, wegwerfen u. verachten, Sp.; – ἐς τὸν κόλπον πτύειν, Luc. Navig. 15, wie ὑπὸ κόλπον πτύειν, Strat. 71 (XII, 229), geht auf die Sitte der Alten, eine böse Vorbedeutung, ein Behexen durch Speien in den Busen des Gewandes abzuwenden; Plin. H. N. 28, 4 sagt veniam a Diis spei alicujus audacioris petimus in sinum spnendo. Vgl. auch ἐπιπτύω.
См. также в других словарях:
μακροπτύστης — μακροπτύστης, ου, ὁ (Α) 1. αυτός που φτύνει σε μεγάλη απόσταση 2. σκωπτική ονομασία για άνθρωπο αλαζόνα, υπερφίαλο («καὶ τοῡτο ἐπὶ τῶν κούφως φερομένων καὶ ἀλαζόνων φησὶ τὸ μὴ εἰς τὸν κόλπον πτύειν, οὓς καὶ διὰ τοῡτο ἡ συνήθεια μακροπτύστας… … Dictionary of Greek
